“Helden leggen niets uit. Zij doen“.
Haar sproetjeshuid zit als folie rond haar knoken getrokken.
Duidelijk een teveel aan raki, saffies en foute mannen.
In een welgevormder verleden verliet zij haar kneuterige tulpenbollenkerel voor een nieuw leven met een aan wal gespoelde Zeus. En meerde in zijn kielzog aan op mijn stukje eiland.
Het sprookje duurde tot haar tanden even los stonden als zijn handen bleken te zijn.
Deze ervaring rijker, besloot zij zich in de veel kortere armen te gooien van een liefsnoeterige en fors besnorde zeeman, net als zij na een woelig bestaan op zoek naar rustiger en alcoholvrijere wateren.
Ans H. is verpleegster in ons plaatselijk ziekenhuis.
Beter nog, een verpleegster die Nederlands spreekt. En al helemaal onverklaarbaar, het enige medisch betrouwbare creatuur in gans het ziekenhuis. Niemand die het aandurft haar diagnoses en gezag in vraag te stellen.
Ik leerde Ans kennen toen zij met zachte woorden een Nederlandse vriend langzaam uit de coma peuterde waarin hij was weggezonken.
Zij aan zij wroetten, stampvoetten wij maandenlang om hem opnieuw te leren praten, lopen, functioneren, leven. Zoals gebruikelijk op dit eiland, hebben wij hiertoe ongegeneerd getierd, gedreigd, achterovergedrukt, gecorrumpeerd.
En toen hij herstelde, buitensporig gelachen, gedronken, gedanst, gefeest.
Tot Ans plots verdween. Op non-actief gezet door het ziekenhuis met het dringend verzoek “iets aan haar drankverslaving te doen“.
Ik zag haar nooit meer terug. Engelen hebben vleugels.
Sitia, Kreta, 2008 📸Tim Mossholder
Darling Doormat 