Het (On)gevaarlijke Meisje

 

Sitia, Kreta, september 2009. Met een knipoogje naar Bea.

Wellicht is The Famous Ioannis, zoniet de alleralleraardigste, dan toch een van de vriendelijkste taxichauffeurs, die een dagelijks dieselspoor nalaten tussen Heraklion en het noordoostelijke Sitia. Hij is de man met duizend vrienden, die moeiteloos elke verkeersregel overtreedt, die halfweg een rit stopt om een bloem voor jou te plukken, die je de daver op het lijf en de berm in jaagt met een zelfgeknutselde politie-megafoon, die jou in het holst van de nacht naar de heuveltop rijdt om miljoenen sterren aan de hemel te bewonderen, die op een onmogelijk uur en een 10-Beaufort-storm een rit van zeven uren aanvangt om jou in een uitgestorven Heraklion Airport op te halen omdat jouw Sky Express-vlucht naar Sitia niet doorgaat, en die jou nadien (opgelucht, vermoed ik) jouw eerste Kretenzische bolide verkoopt; de man die elke celebrity, die een voet op de tarmac zet, met een klopje op de schouder mag verwelkomen.

Die man was het, die kwam aanzetten met het briljante idee een bergtochtje in zijn legerjeep te organiseren, toen hij vernam dat mijn vriendin Bea weldra zou arriveren en ik naarstig op zoek was naar enige gepaste vormen van vermaak.

De dag was niet overmatig zonnig, ons humeur daarentegen wel. De jeep kroop hoog de heuvels rond Sitia in, langs korte bochten,  weinig begaanbare paden,  overdadig groen en duizelingwekkende vergezichten.

En net als wij er van overtuigd raakten,  helemaal alleen in weidse wolken te vertoeven, komt daar een man op zijn quad aangetuft, het geweer in de aanslag. Pistolis – laat ons de man Pistolis noemen –  is al even verrast bij het zien van dit ongewoon vrouwelijk gezelschap, als wij bij het zien van zijn indrukwekkend wapen. Nog voor wij van onze verrassing zijn bekomen, zitten wij al gemoedelijk een glaasje achterover te slaan in zijn aan het oog onttrokken, bevreemdende woning, hoog boven de bewoonde wereld. Woning is een eufemisme, het vertrek is een waar arsenaal. Van hoog tot laag hangen, staan, liggen wapens voor het grijpen. Wij kennen allen de innige band tussen Kretenzers en hun wapens, maar hier is werkelijk niet op een kalibertje min of meer gekeken.

En Bea liet zich in deze dreigende omgeving niet ongemoeid. Was het de raki, waren het diepgewortelde wraakgevoelens, een avontuurlijke drang ? Als een ware revolutionista greep zij een wapen en richtte het op Sweet Ioannis, die haar perfide spel maar al te graag meespeelde, tot groot jolijt van al de verblufte omstaanders.

Pistolis schonk ons nog een glaasje in, gaf zowaar nog een demonstratie hoe je een wapen zonder veel complimenten (en zonder veel vragen) moest hanteren. Hij moet in Bea een beloftevolle discipel hebben gezien. Toen wij terloops even polsten of de politie geen graten zag in zijn (zonder twijfel) lucratieve handeltje, gaf hij mee dat de politie bijna dagelijks bij hem over de vloer kwam. Hij was immers de enige ervaren gabber in de wijde omtrek met voldoende expertise om hun wapens te herstellen.

Wat houden wij van Grieken.