Het Kaartje

God en Klein Pierke weten het al onnoemelijk vele jaren, en ondanks mijn jaarlijkse januaribeloftes van beterschap en mijn nu wel diepgeworteld berouw, lukt het mij niet binnen een redelijke termijn een deftig, zij het dan kort, antwoord te verzinnen op brieven en berichten die mij liefdevol (what else?) bereiken. Mijn gemiddelde antwoordspanne moet nu welhaast acht maanden bedragen.

Maar als ik lees, dat er ergens zo’n jonge kerel hevig lijdt onder zijn chemobehandeling en zijn bezorgde vader vraagt hem als oppeppertje een kaartje toe te sturen, dan likt het vuur aan mijn achterste. Ik diep het meest zonnige Griekse tafereeltje uit mijn lade op, schrijf mijn boodschap aan de jongen en trek met mijn kaartje richting postkantoor.

Dat ik in het kantoor haast onder de voet gelopen word door de massa, daar kijk ik niet eens meer van op. Ik neem een ticket aan de automaat, neem er nog twee, en leg deze bovenop het apparaat, als toemaatje voor gehaaide nakomers. Ik heb het nummer 274 en zie op het scherm dat de loketdames langzaam de nummers 251 en 252 bedienen.

In tegenstelling tot de verantwoordelijken, die zich als in beton gegoten achter hun computerscherm verbergen, draaft onze postmeester door het lokaal, baant zich armenzwaaiend een weg – want hij is nogal klein van stuk – wenst mij een goedemorgen,  haalt een onschuldige jongeling uit zijn stoel en beveelt mij daar plaats te nemen. De hele zaal kijkt op, ik maak me zo klein mogelijk, zak onderuit in de stoel, kaartje in mijn ene hand, “solitaire“-spelletje in de andere.

Net als ik aan de eerste hint toe ben, daagt de postmeester weer op aan het einde van mijn rij. Met wenkend wijsvingertje. Is dat naar mij? Ik krimp nog meer in mijn stoel. “Come with me“. Ik voel wel 30 blikken in de rug als ik achter hem aan drentel. “Just that one card?” Ik knik en voel mij meteen schuldig. Had ik nu maar een hele resem kerstkaartjes geschreven. “One for Ollandia?” “Yes, please“. Hij komt aanzetten met een leuke zegel. “90 cents“.  Het voelt aan als de genadeslag. Nu moet ik spitsroeden lopen voor een armzalige 90 cent. “And this is my card for you, happy Christmas“. Hij duwt het (bovenstaand) kaartje van de Griekse Post in mijn handen.

De uitdrukking op mijn gezicht moet ab fab geweest zijn, toen ik mijn rug naar hem toekeerde en de uitgang opzocht. Iedereen lachte.